سلام من دخترم و 18 سالمه با مادرم خونه مادربزرگم زندگی میکنیم و با پدرم در ارتباط نیستم
من حدودا از وقتی 13 سالم بود به خودکشی فکر میکردم و کلا این افکار که به هیچ دردی نمیخورم و هیچ ارزشی ندارم تو سرم بود و خانوادم هم تشدیدش میکردن
تنها دوستم یکی از بچه های فامیلمون بود که مامانم خوشش نمیومد باهاش صحبت کنم و هروقت میرفتم خونشون دعوام میکرد و کتکم میزد و کلا بیرون هم نمینونستم برم وقتی 15 سالم بود یک شب برای اولین بار خودکشی کردم و مامانم منو برد بیمارستان زمان کرونا هم بود
من یمدت زیاد بهش فکر نمیکردم ولی الان حدودا یک ساله جدی بهش فکر میکنم حوصله هیچ کاری رو ندارم دوست ندارم با دوستام وقت بگذرونم هرروز به اینکه چقد بدردنخورم فکر میکنم هیچ کار مفیدی تو زنگیم انجام ندادم و هیچی برای ارائه ندارم و هرکاری رو که میخوام بکنم بعدش به این فکر میگنم که چی بشه و کلا احساس میکنم لیاقت هیچی رو ندارم و حتی خوشگل هم نیستم
الان چندساله این افکار رو دارم تو ذهنم باخودم حمل میکنم نمیتونم گنترلشون کنم یجورایی دوست ندارم بمیرم ولی از یک طرف میگم چرا باید زندگی کنم