درمان آپاندیسیت
درمان آپاندیس
اگر شما مبتلا به آپاندیسیت بشوید، معمولا نیاز است که هرچه سریع تر آپاندیس شما خارج شود. به این عمل آپاندکتومی یا آپاندیسکتومی می گویند.
همچنین اگر احتمال وجود آپاندیسیت وجود داشته باشد اما تشخیص دقیق آن ممکن نباشد، معمولا جراحی و خارج کردن آپاندیس انجام می شود. زیرا خارج کردن آپاندیس از خطر ترکیدن آن کمتر است.
در انسان ها، آپاندیس هیچ عملکرد مهمی در بدن ندارد و خارج کردن آن هیچ مشکل طولانی مدتی ایجاد نمی کند.
روش درمان
آپاندکتومی (خارج کردن آپاندیس) تحت بیهوشی عمومی و با استفاده از لاپاراسکوپی یا جراحی باز انجام می شود.
لاپاراسکوپی:
جراحی لاپاراسکوپی معمولا روش ارجح برای خارج کردن آپاندیس است زیرا دوره بهبود آن سریع تر از عمل جراحی باز است.
این عمل شامل ۳ یا ۴ برش کوچک بر روی شکم است. پس از آن از طریق این برش ها ابزارهای مخصوص جراحی وارد شکم می شوند. این ابزارها شامل:
- لوله ای که گاز را به درون شکم پمپ می کند – این باد کردن باعث می شود تا جراح آپاندیس را واضح تر ببیند و همچنین فضای بیشتری برای جراحی داشته باشد.
- لاپاراسکوپ – یک لوله کوچک شامل یک منبع نور و دوربین، که تصویر داخل شکم را به تلویزیون منتقل می کند.
- ابزار های کوچک جراحی برای خارج کردن آپاندیس
زمانی که آپاندیس خارج شد، معمولا برش ها با بخیه های قابل جذب بسته می شوند. همچنین ممکن است در این عمل از بخیه های معمولی استفاده شود که در این صورت، بخیه ها باید ۷ تا ۱۰ روز بعد از جراحی، توسط جراح کشیده شوند.
جراحی باز:
در بعضی شرایط، جراحی لاپاراسکوپی امکان پذیر نیست و به جای آن جراحی باز انجام می شود. این شرایط شامل:
- زمانی که آپاندیس ترکیده باشد و توده ای در محل آپاندیس تشکیل شده باشد
- زمانی که جراح در خارج کردن آپاندیس به روش لاپاراسکوپی تجربه کافی ندارد
- افرادی که قبلا جراحی باز شکم داشته اند
در این موارد، عمل جراحی شامل یک برش بزرگتر در سمت راست و پایین شکم برای خارج کردن آپاندیس می شود.
در زمانی که پریتونیت – عفونت لایه صفاقی شکم – ایجاد داشته باشد، گاهی نیاز است تا عمل جراحی به صورت یک برش بزرگ در وسط شکم در طی یک عمل جراحی به نام “لاپاراتومی” انجام شود.
همانند جراحی لاپاراسکوپی، برش توسط بخیه های قابل جذب و یا بخیه های معمولی که نیاز است بعدا کشیده شوند، بسته می شود.
بعد از هر دو نوع جراحی، آپاندیس خارج شده به طور معمول به آزمایشگاه فرستاده می شود تا عدم وجود نشانه های سرطان در آن بررسی شود. این عمل یک ارزیابی و اقدام احتیاطی ست و به ندرت امکان دارد مشکل جدی پیدا شود.
