سلام و عرض ادب وقتتون به خیر باشه

خانواده ام خیلی سخت گیری می کنن و خیلی تفکرشون قدیمیه

اردو های دانشگاه رو نمی زارن شرکت کنم

نمی زارن در طرح های پژوهشی و نگارش کتاب فعالیت داشته باشم و گروهی که آقایون هم فعالیت داشته باشن دیگه اصلا نمی زارن

نمی زارن توی دانشگاه کنفرانس ها و همایش ها رو شرکت کنم

معتقدن دانشگاه رفتم که فقط درس بخونم و روابط اجتماعی من رو به گناه می کشونه

نمی زارن اینستا و لینکدین داشته باشم

توی فامیل اگر آقایی یه دختر رو فالو کنه از نظر خانواده ی من بزرگ ترین گناهه

میگن حتی جواب سلام پسرای همکلاسیت رو هم نده

فقط با دخترای کلاسمون در حد سلام و احوال پرسی می تونم ارتباط داشته باشم

خانواده ام میگن از رفاقت من با هم‌کلاسی هام خوششون نمیاد

در نتیجه نمی زارن با دوستام برم بیرون

توی تابستون باید مانتوی رسمی بلند تا زیر زانو بپوشم برم دانشگاه

میگن دختری که آرایش می کنه یا به خودش می رسه دختر خوبی نیست

گوشیم رو هر روز چک می کنن که مبادا با پسرا حرف زده باشم ،حتی سرچ های گوگلم رو هم چک می کنن

استقلال مالی دارم دانشجوی فرهنگیانم ولی اختیار حقوقم زیاد دست خودم نیست

توی یکی از موسسه های کنکور کار پیدا کردم به عنوان شغل دوم قرار شد به عنوان مشاور تحصیلی فعالیت داشته باشم ولی خانواده ام با کلی توهین به من، منصرفم کردن که یک دختر نباید بره جایی کار کنه که آقایون هم حضور دارن و منشا تمامی فساد ها این محیط های کاری هست/=

دخترم، ۱۹ سالمه واقعا خوشم نمیاد کسی مانع پیشرفت تحصیلی و مالیم شه و بدون اینکه خانواده ام بفهمن هر کاری که بدونم درسته انجام میدم

واقعا خانواده ام رو درک نمی کنم. انگار خودشون توی اجتماع حضور ندارن

به نظرتون چه کنم؟ مشکل از منه یا خانواده ام؟