سلام وقت بخیر،من دختر ۱۹ ساله هستم از کودکی پدر مادرم ذره ای بهم محبت نکردن و هیچ وقت احساس نکردم که دوسم دارن،هم از لحاظ عاطفی هم از لحاظ مالی همیشه زجر کشیدمحتی تا سه سال پیش هردو کتکم میزد پدرم عصبی که میشد کتابامو پاره میکرد و به شدت کتکم میزد،الان هم که مدرسه رو تموم کردم بخاطر مشکلات روحیم مثل اعتماد به نفس خیلی پایین ،حتی ددی ایشوز،استرس،اورثینک و احتمالا افسردگی و اضطراب اجتماعی(چون همیشه پدر مادرم محدودم کردن و تا این سن حتی یبار هم تنها بیرون نرفتم)خلاصه به این دلایل نتونستم تمرکز داشته باشم که درس بخونم و درنتیجه نتونستم رشته دولتی خوب قبول شم،دوس داشتم کلاس آرایشگری برم که هزینش حداقل ۵ ۸ تومن شد که گفتن فعلا ها نداریم بدیم تو هم لیاقت داشتی مثل فلانی از فرهنگیان قبول میشدی خودت حقوق داشتی،الان که فعلا دانشگاه قبول نشدم خیلی به شغل نیاز دارم که هم یکم روحیم درس بشه هم اینکه یه پولی دستم بیاد چون حتی پول کوچکترین چیزها مثل کرم و اسپری و لباس هم نمیدن و من حتی نمیتونم بهداشتو رعایت کنم یا یه تیپ نه چندان گرونی که دوس دارم رو بزنم،درحالی که یه دختر تو این سن خیلی دوس داره به خودش برسه،مخصوصا من که از اول ارثی پوستم داغونه خیلی لاغرم موهام میریزه زیر چشام بشدت گود و سیاهه😔 یبار دوست پسر مجازی داشتم که ددی ایشوز و اعتماد به نفس پایین و… باعث شد خیلی زود از چشمش بیوفتم،منم که تا حد مرگ وابسته شده بودم به چنتا حرف قشنگ که بهم میزد و توجه ای که من هیچ وقت از هیچ کس دریافت نکردم. بخاطر همین وقتی از چشمش افتادم و باهام سرد شد روحیم به شدت بدترهم شد😔من حتی نذاشتم بیاد شهرم همدیگرو ببینیم با اینکه خیلی دوس داشتم یبار بغلش کنم😔 چون اجازه دو سه ساعت بیرون بودن از خونه رو نداشتم حتی روز چون دوستی هم ندارم که بهشون بگم با دوستام میرم بیرون و اینکه اگه منو از نزدیک میدید به احتمال زیاد از ظاهرم خوشش نمیومد.من حتی یه خواستگارم تا الان نداشتم😄واقعا نمیدونم از دست این خانواده سمی چیکار کنم هیچ جا یه شغل برای دختر دیپلم پیدا نمیشه مگر اینکه کارگر ساده و نظافتچی باشه که من با این هیکلم اصلا توانشو‌ ندارم یا کارای خلاف و ناامن…
شرایط رفتن به مشاور هم که ندارم
اگه نتونم تا چند ماه خودمو از این وضعیت نجات بدم مطمئنم همین امسال کارم به بیمارستان روانی چیزی میرسه(: