درمان اختلال پر خوری

دکتر رویا قشقائیان
۲۷ خرداد, ۱۴۰۲

فهرست مطالب

در این مطلب می‌خواهیم با یکی از اختلالات اشتها که شامل پر خوری میباشد آشنا شویم. شما میتوانید با علایم و ویژگی های این اختلال و همچنین با درمان آن آشنا شوید. در پر خوری فرد ولع زیادی به خوردن غذا دارد. این ولع میتواند شامل علاقه به خوردن همه نوع غذا باشد و میتواند فقط علاقه به خوردن یک نوع غذا باشد. این پر خوری میتواند بیانگر یک بیماری و یا اختلال فیزیکی باشد وهم میتواند بیانگر یک اختلال روحی و روانی باشد.

پر خوری

بدن ما برای تامین انرژی و ادامه حیات به مصرف مواد غذایی نیازمند است. انسانها بعد از چند ساعت غذا نخوردن احساس گرسنگی میکنند. اگر بعد از خوردن غذا به مقدار مناسب باز هم احساس گرسنگی کنیم امکان دارد بدن ما چه از لحاظ فیزیکی و چه از لحاظ روانی به مراجعه به متخصص نیازمند باشد. در این موارد میتوانید از یک روانشناس کمک بگیرید. به افراط در خوردن غذا و اشامیدن پر خوری گفته میشود،که میتواند دلایل مختلفی داشته باشد از جمله:

دیابت
عملکرد نامناسب غده تیروئید
افت قند خون
کم خوابی یا نداشتن خواب با کیفیت
داشتن استرس و اضطراب زیاد
داشتن رژیم غذایی نامناسب
از دیگر علل پر خوری میتوان به مصرف بعضی از داروها اشاره کرد.

پیشنهاد مقاله: کنترل دیابت

اختلال پر خوری

ملاک های تشخیصی این اختلال یا بینج_ایتینگ :

ملاک A
دوره های مکرر پر خوری که باید همراه با دو مشخصه باشد:

در یک دوره زمانی مستقل مقدار غذایی که فرد می خورد از مقدار غذایی که اکثر افراد در همان دوره زمانی و تحت شرایط مشابه می خورند، بسیار بیشتر است.
در طول این دوره های پر خوری، فرد احساس می کند بر خوردن کنترل ندارد.

ملاک B
دوره های پر خوری به سه مورد یا بیشتر از موارد زیر همراه است:

فرد با سرعتی بسیار بیشتر از سرعت عادی غذا می خورد.
فرد آنقدر غذا می خورد که احساس سیری ناخوشایندی به او دست دهد.
فرد حتی زمانی که احساس نمی کند بطور فیزیکی گرسنه است، مقدار زیادی غذا میخورد.
به دلیل خجالت، در تنهایی پر خوری می کند نه در حضور دیگران.
از پر خوری، فرد به شدت از خودش متنفر می شود، غمگین می شود و احساس عذاب وجدان می‌کند.

ملاک C:
فرد بخاطر پر خوری رنج شدیدی تجربه می کند
ملاک D:
پر خوری بطور متوسط حداقل یکبار در هفته و به مدت سه ماه روی می دهند.

یکی از جذابیت‌های اپلیکیشن از پزشک این است که بیمار امکان دریافت مشاوره با متخصص روانشناسی را داشته، و با استفاده از این خدمات می‌توانند بدون اتلاف وقت، با صرف هزینه کم‌تر، و بدون نیاز به تحمل شلوغی مطب به صورت کاملا آنلاین ازپزشک مورد نظر خود به راحتی مشاوره رایگان دریافت نمائید و یا ویزیت شوید. برای استفاده از این خدمات ارزشمند کافی است اپ ازپزشک را نصب کرده تا از تمامی خدمات مخصوص بیماران بهره‌مند شوید.

پر خوری عصبی

افراد مبتلا به پر خوری عصبی (bulimia nervosa) بین مصرف مقدار زیادی غذا در مدتی کوتاه و بعد تعدیل کردن کالریهای اضافی با استفراغ کردن یا اعمال افراطی دیگر در نوسان هستند. دوره های پرخوری با موارد زیر مشخص می شوند :

مصرف مقداری غذا ظرف ۲ ساعت که خیلی بیشتر از مقداری است که اغلب افراد تحت شرایط مشابه می خورند.
احساس نداشتن کنترل بر مقدار یا نوع غذایی که خورده می شود.

تیپ تخلیه کننده (purging type):

سعی می شود آنچه را که به تازگی مصرف کردند به زور از بدنشان بیرون بریزند. آنها در انجام این کار، استفراغ می کنند، دست به تنقیه می زنند یا اینکه داروهای ملین مصرف می کنند.

پر خوری عصبی دو نمونه است

تیپ غیر تخلیه کننده (nonpurging type):

سعی می کنند با روزه گرفتن یا ورزش کردن افراطی، آنچه را که خورده اند، تعدیل کنند. در هر دو مورد این افراد در دور معیوب پر خوری عصبی و بعد تلاش برای پاک کردن خودشان از غذاهایی که هنگام خوردن بسیار ارضا کننده بود، گیر می کنند. بعد از تخلیه کردن، گرسنگی بر می گردد و این دور معیوب تکرار می شود. مقاومت کردن در برابر پر خوری عصبی غیر ممکن به نظر می رسد. اغلب افراد مبتلا به این بیماری، برای کسب این تسکین به استفراغ کردن روی می آورند.

گرچه برخی افراد هم به بی اشتهایی عصبی و هم به پرخوری عصبی مبتلا هستند، اما دو ویژگی مهم این اختلالها را متمایز می کنند. ویژگی اول، تصور بدن است. افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی برداشتهای تحریف شده ای از اندازه بدنشان دارند در مقابل فردی که به پرخوری عصبی مبتلا است، برداشت دقیقی از بدنش دارد، با این حال، بازهم درباره افزایش وزن نگران است. تفاوت دوم، مقدار وزنی است که فرد کم کرده است. افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی بسیار پایین تر از معیار قد و هیکل است، در حالی که خیلی از افراد مبتلا به پرخوری عصبی وزنی متوسط یا بالای متوسط دارند. رفتار پرخوری در دختران، حدود ۱۶ سالگی است، در حالی که تخلیه کردن، تقریبا ۲ سال بعد، در حدود ۱۸ سالگی به احتمال خیلی زیاد روی می دهد.