عفونت استخوان یا استئومیلیت و روش های درمان آن

عفونت استخوان یا استئومیلیت و روش های درمان آن

استئومیلیت، به دنبال ارگانیسم های مختلف ایجاد می گردد. این بیماری ممکن است از طریق هماتوژن به دنبال عفونت اولیه در دستگاه ادراری، بافت نرم یا آندوکارد ایجاد گردد؛ و یا به دنبال گسترش میکروبی لوکال به دنبال تروما به استخوان یا مداخله جراحی ایجاد گردد. افراد با نارسایی عروقی یا نوروپاتی ها بیشتر در معرض عفونت عمقی پیشرونده و مزمن پوست و عفونت بافت نرم قرار گرفته می شوند. در ادامه این مطلب، به انواع عفونت در استخوان براساس محل درگیری، نحوه تشخیص و درمان هرکدام به طور مجزا پرداخته شده است.

 عفونت استخوان مهره (Vertebral Osteomyelitis)

بروز این بیماری در مهره، در مردها بیشتر از زن ها رخ داده و شیوع آن با افزایش سن، بالاتر می رود. اغلب به دو دسته پیوژن یا غیر پیوژن (بروسلا و توبرکلوز) تقسیم می گردد. عفونت در استخوان مهره در اغلب موارد تک میکروبی بوده و استاف اورئوس، استرپتوکوک و باسیل های گرم منفی شایع ترین پاتوژن های دخیل در این بیماری می باشندکه ناشی از کاندیدا نیز به ندرت در معتادان تزریقی دیده می شود.

 تظاهرات بالینی عفونت در استخوان مهره

علائم عفونت در استخوان مهره اغلب غیر اختصاصی می باشند. تب بیشتر از 38 درجه سانتیگراد در بیش از نیمی از موارد دیده می شود. دردکمر در 85 درصد موارد گزارش شده است. نقص نورولوژیک ناشی از رادیکولوپاتی، ضعف و اختلال حسی نیز در یک سوم موارد این بیماری رخ می دهند. در استئومیلیت مهره ناشی از استرپتوکوک ویریدانس، آندوکاردیت در نیمی از بیماران رخ می دهد.

 تشخیص عفونت استخوان مهره

لکوسیتوز و نوتروفیلی، ارزش کمی در تشخیص این بیماریی مهره دارند. از جمله سایر روش های تشخیصی جهت بررسی عفونت در استخوان مهره، به موارد زیر می توان اشاره نمود:

• ESR و CRP: تقریبا در تمام موارد این نوع بیماری افزایش می یابند.
• کشت خون: با توجه به درمان آنتی بیوتیکی قبلی در 30 الی 78 درصد موارد مثبت گزارش می گردد.
• بیوپسی باز یا با گاید CT: کشت هوازی، بی هوازی و قارچ باید بر روی نمونه بیوپسی انجام گردد.
• تصویربرداری: در تشخیص، شناسایی عوارض پیوژنیک و بررسی شرایط آلترناتیو کاربردی می باشد. MRI بهترین روش تشخیصی می باشد. PET-FDG روش جایگزین در موارد کنترااندیکاسیون های MRI می باشد.

 درمان عفونت استخوان مهره

در بیماران بدون سندروم سپسیس، درمان آنتی بیوتیک باید تا زمان شناسایی پاتوژن در نمونه های ارسالی به تاخیر انداخته شود. درمان آنتی بیوتیک اغلب به صورت وریدی آغاز گشته و به مدت 6 هفته ادامه می یابد. درمان جراحی در عفونت حاد هماتوژن لازم نمی باشد، ولی در این بیماری وابسته به ایمپلنت ضروری می باشد. درمان عفونت ناشی از ایمپلنت عبارت است از:

• عفونت زودرس (کمتر از 30 روز): حفظ ایمپلنت همراه با دبریدمان و درمان آنتی بیوتیک به مدت 3 ماه.
• عفونت دیررس (بیشتر از 30 روز): خارج کردن ایمپلنت همراه با 6 هفته درمان آنتی بیوتیکی مناسب.

در صورت عدم درمان مناسب این بیماری، ممکن است عوارضی مانند آبسه، استئونکروز شدید و یا ناپایداری ستون فقرات ایجاد گردد.

یکی از جذابیت‌های اپلیکیشن از پزشک این است که بیمار امکان دریافت مشاوره با متخصص عفونی انلاین و مشاوره پزشکی آنلاین را داشته، و با استفاده از این خدمات می‌توانند بدون اتلاف وقت، با صرف هزینه کم‌تر، و بدون نیاز به تحمل شلوغی مطب به صورت کاملا آنلاین ازپزشک مورد نظر خود به راحتی مشاوره آنلاین رایگان دریافت نمائید و یا ویزیت شوید. برای استفاده از این خدمات ارزشمند کافی است اپ ازپزشک را نصب کرده تا از تمامی خدمات مخصوص بیماران بهره‌مند شوید.

 عفونت استخوان بلند (Osteomyelitis in Long Bones)

این ب استخوان های بلند در بالغین، اغلب به دنبال تروما یا جراحی دیده می شوند. استاف اورئوس، شایع ترین ارگانیسم دخیل در عفونت استخوان بلند می باشد. استاف کوآگولاز منفی و سایر باسیل های گرم منفی نیز از سایر علل مسبب بروز این بیماری در استخوان های بلند می باشند.

عفونت هماتوژن چیست؟

درد و تب خفیف، شایع ترین تظاهرات اولیه عفونت هماتوژن اولیه می باشند. در عفونت حاد (کمتر از 3 هفته) اریتم، اختلال ترمیم زخم و سندروم سپسیس نیز دیده می شود. عفونت تاخیری ممکن است با علائمی مانند درد مداوم، علائم خفیف لوکال موضعی، درناژ متناوب چرک یا اریتم نوسان دار روی اسکار بروز یابد.

 عفونت استرنوم چیست

تشخیص عفونت حاد استخوان دراز، اغلب مشابه با عفونت مهره می باشد. در استئومیلیت مزمن با مدت بیشتر از یک سال، SPECT/CT با لکوسیت نشان دار و دبریدمان جراحی کمک کننده می باشند.

 درمان عفونت در استخوان بلند

در تمامی موارد عفونت در استخوان های بلند، 4 الی 6 هفته درمان آنتی بیوتیکی ضروری می باشد. عفونت هماتوژن حاد (برخلاف نوع مزمن)، نیاز به جراحی ندارد. ایمپلنت ثابت به جز در موارد سپسیس کنترل نشده، استاف مقاوم به ریفامپین و باسیل گرم منفی مقاوم به کینولون، نیاز به خارج سازی ندارد.

پیشنهاد ویژه: مطالعه مقاله پوکی استخوان

درخواست نوشتن آزمایش آنلاین دهید!
آزمایش میخوای بدی و نیاز به نسخه اینترنتی آزمایش داری؟ درخواست نوشتن نسخه آزمایش آنلاین ازپزشک داری؟
قبل از درخواست ویزیت آنلاین، از طریق اپلیکیشن ازپزشک با قیمت خیلی مناسب درخواست نوشتن آزمایش آنلاین بده و بعد از انجام آزمایش با جواب آزمایشت ازپزشک ویزیت بگیر!

 عفونت استخوان اطراف مفصل مصنوعی (Periprosthetic Joint Infection)

اگرچه که هر زمان پس از تعبیه مفصل مصنوعی ریسک بروز عفونت در استخوان وجود دارد، ولی اغلب موارد عفونت  طی 2 سال اول تعبیه مفصل رخ می دهند. بیشترین ریسک عفونت در جایگذاری مفصل مصنوعی در مچ پا و آرنج رخ می دهد. در این بیماری اغلب با علائمی مانند افیوژن مفصل، درد موضعی، شل شدت ایمپلنت و مجرای سینوسی تظاهر پیدا می کند.

 تشخیص عفونت در اطراف مفصل مصنوعی

مهم ترین روش های تشخیص عفونت در استخوان اطراف مفصل مصنوعی، عبارتند از:

• آزمایش خون: ESR و CRP
• بررسی مایع سینوویال: در عفونت اطراف پروتز زانو حد آستانه لکوسیت بیشتر از 1700 و در عفونت اطراف پروتز مفصل هیپ، حد آستانه لکوسیت حدود 4200 می باشد. افزایش a-defencin در مایع سینوویال نیز به نفع عفونت در استخوان اطراف مفصل مصنوعی می باشد.
• دبریدمان جراحی: حداقل 3 و حداکثر 6 نمونه باید برای کشت و هیستوپاتولوژی تهیه گردد.
• CT و MRI: عفونت بافت نرم، شل شدن پروتز و تخریب استخوان را نشان می دهد.
• FDG-PET: روش جایگزین با حساسیت و اختصاصیت بالا جهت بررسی این بیماری می باشد.

یکی از خدمات فوق‌العاده سامانه از پزشک که باعث محبوبیت آن در بین بیماران و پزشکان عزیز شده است امکان دریافت ویزیت پزشک آنلاین و یا مشاوره پزشک تصویری می‌باشد در واقع سامانه ازپزشک با قرار دادن این خدمات ارزشمند در سامانه خود باعث شده تا در هر مکانی و هر زمانی بتوانید به راحتی از این خدمات استفاده نمائید. فقط کافی است همین الان اپ ازپزشک را نصب کرده تا از تمامی خدمات این مجموعه برخوردار شوید.

 درمان عفونت اطراف مفصل مصنوعی

اغلب درمان آنتی بیوتیکی همراه با تعویض مفصل مصنوعی، روش انتخابی اولیه درمان این بیماری می باشد. در افراد با کوموربیدیتی شدید، آنتی بیوتیک طولانی مدت به تنهایی نیز قابل استفاده می باشد.

استرنوم (Sternal Osteomyelitis)

اغلب پس از جراحی استرنال یا به صورت هماتوژن یا انتشار مجاورتی رخ می دهد. مدیاستینیت مجاورتی عارضه خطرناک آن است که در 10 الی 30 درصد موارد عفونت رخ می دهد.

 تشخیص عفونت استخوان استرنوم

جهت تشخیص استرنوم نیاز به حداقل 3 نمونه بیوپسی عمیق جهت افتراق بین کلونیزاسیون و عفونت جهت بررسی میکروبیولوژیک می باشد. MRI در شناسایی انواع استئومیلیت، استاندارد طلایی می باشد.

درمان استرنوم

درمان آنتی بیوتیکی باید بلافاصله پس از تهیه نمونه، آغاز گردد. اگرچه این بیماری در مراحل اولیه نیاز به جراحی ندارد، ولی جراحی در عفونت ثانویه غیرقابل اجتناب به نظر می رسد.

عفونت در استخوان پا (Foot Osteomyelitis)

اغلب در بیماران دیابتی، افراد با نارسایی شریان محیطی و یا نوروپاتی محیطی و پس از جراحی پا رخ می دهد.

 تشخیص عفونت استخوان پا

اغلب به صورت بالینی و بدون نیاز به اقدامات تصویربرداری و تنها با تست Probe to bone تشخیص داده می شود. ارتباط بین کشت بیوپسی استخوان و کشت سواب زخم یا حتی نمونه برداری بافت نرم، ضعیف می باشد.

درمان عفونت

4 الی 6 هفته درمان آنتی بیوتیکی بر اساس کشت استخوان همراه با دبریدمان جراحی برای درمان این بیماری در پا ضروری می باشد. در صورت عدم امکان دبریدمان جراحی، آنتی بیوتیک باید حداقل به مدت 3 ماه ادامه یابد.

همان طور که توضیح داده شد، جلوگیری از گسترش عفونت به استخوان در افراد دیابتی و نقص ایمنی و یا تمام افراد پس از جراحی از اهمیت بالایی برخوردار می باشد. لذا توصیه می گردد در صورت بروز علائم عفونت بر روی زخم، حتما در اسرع وقت با مراجعه حضوری به پزشک یا درخواست مشاوره پزشکی آنلاین، درمان آنتی بیوتیکی و اقدامات لازم در اسرع وقت آغاز گردد.