درمان اختلال استرس پس از سانحه

اختلال استرس پس از سانحه چگونه درمان می شود

اختلال استرس پس از سانحه حتی اگر سال ها بعد از یک سانحه ی آسیب زا ایجاد شده باشد، می تواند با موفقیت درمان شود. هرگونه درمانی به این بستگی دارد که شدت علائم چقدر است و این علائم چقدر بعد از سانحه ایجاد شده اند. هرکدام از گزینه های درمانی زیر ممکن است توصیه شوند:

• انتظار همراه با مراقبت – نظارت بر علائم تا مشخص شود که آیا بدون درمان بهتر می شوند یا شدت می یابند
• روان درمانی – مانند رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر آسیب
• داروهای ضد افسردگی – مانند پاروکستین یا میرتازاپین

درمان اصلی اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) روان درمانی و دارو است. پذیرش رویدادهای تروماتیک میتواند بسیار مشکل باشد، اما مواجهه با احساسات و درخواست کمک تخصصی اغلب تنها راه موثر درمان PTSD است. درمان موفقیت آمیز PTSD چندین سال پس از رویداد تروماتیک امکان پذیر است، یعنی هیچوقت برای جستجوی کمک دیر نیست.

ارزیابی
پیش از دریافت درمان برای PTSD، یک ارزیابی دقیق از علائم باید انجام شود تا از این که درمان بر اساس نیازهای فردی شما طراحی شده، اطمینان حاصل شود.
پزشک عمومی شما اغلب یک ارزیابی ابتدایی انجام خواهد داد اما اگر شما علائم PTSD را برای 4 هفته یا بیشتر داشته اید یا علائمتان شدید هستند، به متخصص سلامت روان ارجاع داده خواهید شد تا ارزیابی بیشتر و درمان برای شما انجام داده شود.
اگر PTSD دارید میتوانید به تعدادی از متخصصین سلامت روان مراجعه کنید، مانند روانشناس، پرستار روانپزشکی، یا روانپزشک.

انتظار توام با مراقبت
اگر علائم خفیف PTSD دارید، یا برای کمتر از 4 هفته دارای علامت هستید، رویکردی به نام انتظار توام با مراقبت میتواند به شما توصیه شود.
انتظار توام با مراقبت شامل نظارت دقیق بر علائم است تا ببینید علائم بهبود می یابند یا در حال بدتر شدن هستند. این رویکرد گاهی اوقات توصیه میشود چرا که 2 نفر از 3 فردی که پس از یک تجربه تروماتیک دچار مشکل شده، طی چند هفته بدون درمان بهتر میشود.
در صورتی که انتظار توام با مراقبت به شما توصیه شده است، باید طی یک ماه برای فالوآپ به پزشک مراجعه نمایید.

روان درمانی
اگر PTSD شما نیاز به درمان دارد، معمولا ابتدا روان درمانی پیشنهاد میشود. درصورتی که PTSD شما شدید یا مقاوم باشد، به شما ترکیبی از روان درمانی و دارو توصیه میشود.
روان درمانی نوعی درمان است که برای درمان مشکلات هیجانی و بیماری های روانی مانند PTSD، افسردگی، اضطراب یا اختلال وسواسی اجباری استفاده میشود.
این درمان توسط یک متخصص سلامت روان آموزش دیده انجام میشود که به حرف های شما گوش میدهد و به شما در رسیدن به استراتژی های موثر برای حل مشکلاتتان کمک میکند.
سه نوع روان درمانی اصلی برای درمان افراد مبتلا به PTSD وجود دارد.

درمان شناختی رفتاری (CBT)
درمان شناختی رفتاری (CBT) نوعی از درمان است که هدف آن مدیریت مشکلات شما توسط تغییر چگونگی تفکر و عمل شما است.
CBT متمرکز بر تروما از طیفی از تکنیک های درمانی روان شناختی استفاده میکند تا به شما در پذیرش رویداد تروماتیک کمک کند.
برای مثال، ممکن است درمان گر از شما بخواهد با تفکر درباره ی تجربه تان با جزئیات با خاطرات تروماتیکتان رو به رو شوید. در حین این فرایند درمانگر به شما کمک میکند با هرگونه ناراحتی ای که احساس میکنید کنار بیایید، در حالی که هرگونه فکر غیرسودمند یا سوء تفسیرهایی که درباره ی تجربه تان دارید را شناسایی میکند.
درمان گر میتواند به شما کمک کند با تغییر روش منفی تفکر درباره ی تجربه تان، ترس و رنج خود را کنترل کنید. برای مثال، احساس این که مقصر اتفاقی هستید که افتاده یا ترس از وقوع مجدد آن.
همچنین ممکن است تشویق شوید تا تدریحا فعالیت هایی را که از زمان تجربه تان از آن ها اجتناب کرده اید، از سر گیرید، مانند رانندگی کردن در صورتی که تصادف کرده اید.
شما معمولا 8 تا 12 جلسه هفتگی CBT متمرکز بر تروما خواهید داشت، با این وجود ممکن است به جلسات کمتری نیاز باشد. جلسات معمولا حدود 60 تا 90 دقیقه طول میکشند.
حساسیت‌زدایی از طریق حرکت چشم و پردازش مجدد (EMDR)
حساسیت‌زدایی از طریق حرکت چشم و پردازش مجدد (EMDR) درمان نسبتا جدیدی است که علائم PTSD را کاهش میدهد.
این درمان شامل حرکت چشم از یک سو به سوی دیگر است که معمولا انگشت درمانگر را دنبال میکند، و در این حین رویداد تروماتیک را یادآوری میکند. دیگر روش ها میتواند شامل ضربه زدن درمانگر با انگشتش یا اجرای یک اهنگ باشد.
مشخص نیست EMDR چگونه کار میکند اما میتواند به شما کمک کند روش منفی تفکرتان را در خصوص یک تجربه تروماتیک تغییر دهید.

گروه درمانی
ممکن است به شما گروه درمانی توصیه شود چرا که برخی از افراد صحبت کردن درباره تجربه شان با دیگر افرادی که آن ها نیز PTSD دارند، سودمند می یابند. گروه  درمانی میتواند برای آموزش روش های مدیریت علائم و کمک به درک بیماری مورد استفاده قرار گیرد.
این ها تعدادی از خیریه هایی هستند که برای PTSD مشاوره و حمایت گروهی فراهم می آورند، برای مثال:

• مبارزه با استرس – یک خیریه نظامی که ویژه کمک به نظامیان سابق آقا و خانم است.
• بحران تجاوز – یک خیریه انگلستانی که طیفی از خدمات را برای زنان و دخترانی که آزار، خشونت خانگی و تجاوز جنسی را تجربه کرده اند فراهم میکند.
• حمایت از قربانی – برای قربانیان و شاهدان جنایات پشتیبانی و اطلاعات فراهم می کند.
• CRUSE – یک خیریه انگلستانی که برای افراد داغدار حمایت و اطلاعات فراهم میکند.

داروها
داروهای ضدافسردگی مانند پاروکستین، سرترالین، میرتازاپین، آمی تریپتیلین یا فنلزین گاهی برای درمان PTSD در بزرگسالان مورد استفاده قرار می گیرند.
از میان این داروها، پاروکستین و سرترالین تنها درمان های ویژه ی مجاز برای درمان PTSD هستند، با این حال، میرتازاپین، آمی تریپتیلین و فنلزین نیز موثر اند و میتوانند تجویز شوند.
با این حال، این داروها تنها زمانی مصرف میشوند که:

• شما تصمیم بگیرید درمان روانشناختی متمرکز بر تروما دریافت نکنید.
• درمان روانشناختی به علت ادامه دار بودن تهدید تروماهای بیشتر موثر نباشد (مانند خشونت خانگی)
• شما از یک دوره درمان روانشناختی متنرکز بر تروما هیچ فایده ای نبردید یا فایده اندکی بردید.
• شما یک مشکل پزشکی زمینه ای دارید، مانند افسردگی شدید، که به طور معنی داری روی توانایی شما در بهره بردن از درمان روانشناختی تاثیر میگذارد.

آمی تریپتیلین یا فنلزین معمولا تنها تحت نظارت یک متخصص سلامت روان مصرف میشوند. داروهای ضد افسردگی همچنین میتوانند برای کاهش علائم مرتبط با افسردگی یا اضطراب و برای کمک به مشکلات خواب تجویز شوند. با این حال، این داروها معمولا برای افراد زیر 18 سال تجویز نمیشوند مگر این که یک متخخص آن ها را توصیه کند.
اگر دارو برای PTSD مفید باشد، معمولا باید برای حداقل 12 ماه مصرف شده و سپس طی یک دوره چهار هفته ای یا بیشتر تدریجا کنار گذاشته شود. اگر دارو در کاهش علائمتان موثر نیست، ممکن است نیاز باشد دوز مصرفیتان افزایش یابد.
پیش از تجویز یک دارو، پزشک باید شما را در خصوص عوارض جانبی احتمالی آن مطلع سازد، ممکن است شما این دارو را با وجود علائم ترک احتمالی آن در زمان کنار گذاشتن دارو، مصرف کنید.
برای مثال، عوارض جانبی متداول پاروکستین شامل حالت تهوع، تاری دید، یبوست و اسهال است.
علائم ترک احتمالی مرتبط با پاروکستین شامل اختلال در خواب، رویاهای قوی، اضطراب و تحریک پذیری است. احتمال بروز علائم ترک در صورتی که دارو تدریجا کاهش یابد پایین تر است.

کودکان و افراد جوان
برای کودکان و افراد جوان مبتلا به PTSD، معمولا CBT متمرکز بر تروما پیشنهاد میشود. این درمان معمولا شامل 8 تا 12 جلسه است که مناسب با سن کودک، شرایط و سطح رشدی، تعدیل میشود. جایی که مناسب باشد، درمان شامل مشاوره با خانواده کودک و شرکت دادن آن ها نیز میشود. برای کودکان و افراد جوان مبتلا به PTSD معمولا درمان دارویی پیشنهاد نمیشود.