درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی

در گذشته، تصور می شد که اختلال شخصیت ضد اجتماعی، یک اختلال همیشگی و مادام العمر است، اما همیشه اینگونه نیست و گاهی می توان این اختلال را مدیریت و درمان کرد. مطالعات نشان داده اند  که با معالجه و درمان می توان رفتار فرد را بهبود بخشید، حتی اگر ویژگی های اصلی مانند فقدان همدلی کماکان در او باقی بمانند.

با این حال، اختلال شخصیت ضد اجتماعی، یکی از سخت ترین انواع اختلال شخصیت برای درمان است. یک فرد با اختلال شخصیت ضد اجتماعی برای درمان شدن تمایلی ندارد و ممکن است تنها زمانی درمان را آغاز کند که توسط دادگاه محکوم شده باشد.
درمان پیشنهادی افراد با اختلال شخصیت ضد اجتماعی بستگی به شرایط آن ها دارد، که از عوامل تعیین کننده آن می توان به سن، تاریخچه جرائم و مصرف بیش از حد الکل یا مواد مخدر، اشاره کرد.

همچنین خانواده و دوستان شخص اغلب نقش فعالی در تصمیم گیری برای نگهداری و درمان او دارند. در بعضی موارد، ممکن است ارگان های دیگری مانند کلینیک های ترک سوء مصرف مواد، سازمان بهزیستی، مددکاری اجتماعی هم در درمان فرد دخیل باشند.

گفتار درمانی

درمان رفتاری شناختی گاهی اوقات برای درمان اختلال شخصیتی ضد اجتماعی بکار می رود. این روش با هدف کمک به فرد در مدیریت مشکلات خود به کمک تغییر تفکر و رفتار عمل می کند.
درمان مبتنی بر ذهن (MBT) نوعی دیگر از گفتار درمانی است که در درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در این روش، درمان گر به فرد انگیزه می دهد تا در نظر بگیرد طرز تفکر و وضعیت ذهنی او چطور بر رفتارش تاثیرگذار است.

اجتماع درمانی دموکراتیک (DTC)

شواهد نشان داده اند که برنامه های درمانی مبتنی بر جامعه می تواند در طولانی مدت روش درمانی موثری برای افراد با اختلال شخصیت ضد اجتماعی باشد. استفاده از این روش در زندان ها رو به افزایش است.
این روش نوعی درمان اجتماعی است که با هدف مشخص کردن احتمال اقدام به تخلف در این افراد و نیازهای روحی و روانی آنها انجام می شود. اساس این درمان تمرکز بر گروه های درمانی کوچک و بزرگ و همچنین واحدهای اجتماعی در راستای ایجاد محیطی ست که هم زندانیان و هم کارکنان زندان بتوانند در تصمیم گیری ها مشارکت داشته باشند. همچنین ممکن است فرصت هایی هم برای تحصیلات و انجام کارهای فنی-حرفه ای ایجاد شود.

طول دوره درمان پیشنهادی از ۱۸ ماه تا زمانی ست که فرد بتواند تغییراتی در خود ایجاد کرده و مهارت های عملی کسب کند. انگیزش عامل مهم دیگری برای پذیرش در این برنامه هاست. به عنوان مثال، فرد باید برای کار کردن به عنوان یک تیم اشتیاق داشته باشد، در گروه مشارکت داشته باشد و خود را تحت روند دموکراتیک برنامه ها قرار دهد.

تجویز دارو

شواهد کمی برای تایید استفاده از دارو برای درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی وجود دارد،. با این حال، برخی دارو های ضد روان پریشی و ضد افسردگی ممکن است در بعضی بیماران مفید باشند.

کاربامازپین و لیتیوم ممکن است در کنترل بعضی نشانه ها مانند رفتار ناگهانی بدون فکر تهاجمی و خشونت بار مفید باشند. یک دسته از دارو های ضد افسردگی به نام مهار کننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) می تواند باعث بهبود خشم و نشانه های عمومی اختلال شخصیت شود.

درباره اختلال های شخصیت

اختلالات شخصیتی بر تفکر، درک، احساس و دیگر موارد مرتبط با سلات روان تاثیر می گذارد. گستره این اختلالات از خفیف تا شدید است.

نشانه های این اختلالات در دوران نوجوانی ظاهر می شوند و تا بزرگسالی ادامه می یابند.  افراد با اختلالات شخصیتی اغلب دارای دیگر مشکلات سلامت روان، خصوصا افسردگی و سوء مصرف مواد هستند.
اختلالات شخصیتی می توانند با ژنتیک، عوامل خانوادگی و تجارب اضطراب یا ترس در زمان کودکی، مانند کودک آزاری یا بی توجهی به کودک همراه باشند.

 درمان اختلالات شخصیتی معمولا شامل دوره های روان درمانی است.