درمان دیابت نوع 2

درمان دیابت می کوشد تا میزان قند خون شما را به اندازه طبیعی حفظ کند، نشانه های دیابت تحت کنترل قرار گیرد و از ایجاد مشکلات سلامتی در طول زندگی پیشگیری شود.
اگر برای شما  دیابت نوع 2 تشخیص داده شده است، پزشک معالجتان جزئیات وضعیت تان را برای شما شرح خواهد بود و به شما در پروسه درمان  کمک خواهد کرد.
پزشک همچنین به دقت مراقب وضعیت شما خواهد بود تا هرگونه مشکل در سلامتی شما را که ممکن است برای شما رخ دهد، مورد بررسی و کنترل قرار دهد. اگرهر مشکلی وجود داشته باشد، پزشکتان ممکن است شما را به تیم مراقبت از دیابت در یک بیمارستان ارجاع دهد.

تغییرات در سبک زندگی

اگر برای شما دیابت نوع 2 تشخیص داده شده است، باید با دقت بیشتری برای بقیه عمر مراقب سلامت خود باشید.
این موضوع ممکن است به نظر دلهره آور باشد، اما تیم مراقبت از دیابت می تواند با ارائه پشتیبانی و مشاوره در مورد جنبه های مختلف درمان به شما کمک کند.
پس از تشخیص دیابت نوع 2 و یا اگر شما در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستید، اولین گام این است که به رژیم غذایی و شیوه زندگی خود دقت کنید و تغییرات لازم را انجام دهید.
سه حیطه مهم که باید به دقت به آن توجه کنید عبارتند از:

• تغذیه سالم
• کاهش وزن در صورت داشتن اضافه وزن
• ورزش منظم

شما ممکن است قادر به نگهداری قند خون خود  در سطح ایمن و سالم بدون نیاز به انواع دیگری از درمان باشید.

نحوه ایجاد تغییرات در سبک زندگی

رژیم غذایی

افزایش میزان فیبر در رژیم غذایی و کاهش میزان مصرف قند و چربی، به ویژه چربی اشباع شده، می تواند به پیشگیری از دیابت نوع 2 کمک کند و همچنین اگر این بیماری را داشته باشید، می تواند وضعیت را کنترل می کند. شما باید:

• مصرف غذاهای با فیبر بالا مانند نان با سبوس کامل و غلات ، لوبیا و عدس، و میوه ها و سبزیجات را افزایش دهید
• غذاهای کم چرب را انتخاب کنید –  کره، روغن حیوانی و روغن نارگیل را حذف و با روغن های کم چرب و روغن گیاهی جایگزین کنید.
• شیر کم چرب و نیم چرب و ماست کم چرب را انتخاب کنید
• گوشت ماهی و گوشت بدون چربی را به جای گوشت چرب یا فرآوری شده مانند سوسیس و همبرگراستفاده کنید
• گوشت گریل، پخته شده، آب پز یا بخارپز شده را به جای سرخ شده یا برشته شده استفاده کنید 
• از غذاهای پر چرب مانند سس مایونز، چیپس وانواع شیرینی های چرب و خامه ای اجتناب کنید
• از میوه، آجیل بدون نمک و ماست کم چربی به عنوان میان وعده به جای کیک، بیسکویت، چیپس استفاده کنید

وزن

اگر شما اضافه وزن دارید یا چاق هستید -یعنی شاخص توده بدنی (BMI)شما 30 یا بالاتر است  – شما باید با کاهش مصرف کالری و افزایش فعالیت جسمی خود ، کاهش وزن ایجاد کنید. از دست دادن 5 تا 10 درصد وزن کلی بدن شما در طی یک سال یک هدف ابتدایی واقع بینانه است. شما باید به کاهش دادن وزن خود ادامه دهید  تا زمانی که شاخص توده بدنی(BMI) شما در محدود نرمال قرار گیرد. شما بایستی بتوانید وزن خود را در محدوده طبیعی حفظ کنید. شاخص توده بدنی نرمال عبارتست از:

• 5-24.9 کیلوگرم بر متر مربع برای جمعیت عمومی
• 5-22.9 کیلوگرم بر متر مربع برای مردم جنوب آسیا یا چینی – منظور از جنوب آسیا شامل مردم بنگلادش، بوتان، هند، هند کارائیبی، مالدیو، نپال، پاکستان و سریلانکا می شود

اگر شاخص توده بدنی شما 30 کیلوگرم بر متر مربع یا بیشتر است (یا  27.5 کیلوگرم برمتر مربع یا بیشتر برای مردم کشورهای آسیای جنوبی یا چین)، شما نیاز به یک برنامه ساختارمند کاهش وزن دارید که باید بخشی از یک برنامه تغییرشدید شیوه زندگی باشد.
برای کمک به دستیابی به ایجاد تغییرات رفتار در ز ندگی، ممکن است به یک متخصص تغذیه برای ارزیابی و توصیه های لازم در مورد رژیم غذایی و فعالیت بدنی نیاز پیدا کنید.

فعالیت بدنی

فعالیت بدنی در پیشگیری و کنترل دیابت نوع 2 بسیار مهم است.
بزرگسالانی که سن  19تا 64 سال دارند، حداقل توصیه برایشان عبارتست از:

150  دقیقه (2 ساعت و 30 دقیقه) فعالیت هوازی متوسط تا شدید در هفته – مانند دوچرخه سواری یا پیاده روی تند – که می تواند در جلسات 10 دقیقه ای یا بیشتر انجام شود
ورزش های تقویت عضلات دو یا چند روز در هفته که تمام گروه های عضلانی اصلی بدن مانند پاها، باسن، پشت، شکم، سینه، شانه ها و بازوها را درگیر کند
یک پیشنهاد جایگزین این است که حداقل:

75 دقیقه فعالیت هوازی شدید هر هفته، مانند دویدن یا بازی تنیس
ورزش های تقویت عضلات دو یا چند روز در هفته که تمام گروه های عضلانی اصلی مانند پاها، باسن، پشت، شکم، سینه، شانه ها و بازوها را درگیر کند

اگر این سطح از فعالیت برایتان امکان پذیر نباشد، حتی افزایش  مقدار کمی در فعالیت بدنی هم برای سلامت شما مفید خواهد بود و به عنوان پایه ای برای بهبود وضعیت شما در آینده عمل خواهد کرد.
مقدار زمان صرف شده برای تماشای تلویزیون یا نشستن در مقابل یک کامپیوتر را کاهش دهید. داشتن برنامه ای منظم برای پیاده روی روزانه یک راه خوب برای انجام فعالیت بدنی منظم دربرنامه روزانه شما است.
اگر اضافه وزن دارید یا چاق هستید، ممکن است لازم باشد فعالیت بدنی بیشتری داشته باشید تا به کاهش وزن خود کمک کنید.
پزشک معالج تان ، تیم مراقبت از دیابت یا متخصص تغذیه می توانند به شما اطلاعات و مشاوره لازم در مورد کاهش وزن و فعالیت فیزیکی بدهند

داروهای دیابت نوع دو

دیابت نوع 2 معمولا در طول زمان بدتر می شود. تغییر دادن شیوه زندگی مانند تنظیم رژیم غذایی و ورزش بیشتر، ممکن است در ابتدا میزان قند خون شما را کنترل کند، اما ممکن است در بلند مدت به اندازه کافی موثرنباشد.
در نهایت شما ممکن است نیاز به مصرف دارو برای کمک به کنترل قند خون خود داشته باشید.
معمولا در ابتدا درمان دارویی به صورت قرص و گاهی اوقات به صورت ترکیبی از چند نوع قرص می باشد. همچنین ممکن است به انسولین یا داروی تزریقی دیگری نیاز پیدا کنید.

متفورمین

متفورمین معمولا اولین دارو برای درمان دیابت نوع 2 است. این کار با کاهش میزان گلوکزی که کبد در خون شما رها می کند، انجام می شود. همچنین سلول های بدن شما بیشتر به انسولین پاسخ می دهند.
متفورمین برای بزرگسالان با خطر بالای ابتلا به دیابت نوع 2 توصیه می شود. همچنین در افرادی که علیرغم تغییرات لازم در شیوه زندگی، گلوکز خونشان  به سمت دیابت نوع 2 در حال پیشرفت است، توصیه می شود.
اگر شما اضافه وزن دارید احتمالا متفورمین نیز برایتان تجویز می شود. متفورمین بر خلاف برخی از داروهای دیگر که برای درمان دیابت نوع 2 استفاده می شوند  باعث افزایش بیشتر وزن شما نمی شود.
با این حال، متفورمین گاهی اوقات می تواند عوارض جانبی خفیفی مانند تهوع و اسهال ایجاد کند، و اگر شما مشکل کلیه دارید، ممکن است نتوانید از آن استفاده کنید.

سولفونیل اوره

سولفونیل اوره باعث افزایش مقدار انسولین تولید شده توسط پانکراس شما می شود
این گروه شامل داروهای زیر می شوند:

• گلی بن کلامید
• گلی کلازید
• گلی مپیرید
• گلی پیزید
• گلی کیدون

اگر شما نمیتوانید متفورمین مصرف کنید یا اگر اضافه وزن نداشته باشید، ممکن است یکی از داروهای فوق برایتان تجویز شود. اگر متفورمین گلوکز خون را به تنهایی کنترل نکرد، ممکن است سولفونیل اوره و متفورمین تجویز شوند.
داروهای گروه سولفونیل اوره می توانند خطر ابتلا به هیپوگلیسمی (قند خون پایین) را افزایش دهند زیرا باعث افزایش مقدار انسولین در بدن شما می شود. همچنین گاهی اوقات عوارض جانبی مانند افزایش وزن، حالت تهوع و اسهال را ایجاد می کنند.

پیوگلیتازون

پیوگلیتازون نوعی از داروهای تیازولیدیندیون است که سلولهای بدن شما را نسبت به انسولین حساس می کند بنابراین گلوکز بیشتری از خون شما برداشته می شود.
مصرف آن معمولا در ترکیب با متفورمین یا سولفونیل اوره یا هر دو مورد استفاده قرار می گیرد. ممکن است باعث افزایش وزن و تورم مچ پا (ادم) شود. اگر نارسایی قلب دارید یا در معرض خطر بالای شکستگی استخوان هستید، نباید پیوگلیتازون مصرف کنید.

گلیپتین ها(مهار کننده های DPP-4)

گلیپتین با جلوگیری از تجزیه هورمونی طبیعی به نام جی ال پی 1 کار می کند
جی ال پی 1 به بدن کمک می کند تا انسولین در پاسخ به سطوح قند خون بالا در بدن تولید شود، اما به سرعت شکسته می شود
گلیپتین ها (لیناگلیپتین، ساکساگلیپتین، سیتاگلیپتین و ویلداگلیپتین) با جلوگیری از این شکسته شدن، باعث جلوگیری از افزایش سطح قند خون می شوند، اما با این وجود باعث بروز دوره های هیپوگلیسمی(قند خون پایین)نمی شوند.
اگر شما قادر به مصرف سولفونیل اوره یا گلیتازون یا ترکیب آنها نیستید، ممکن است برایتان گلیپتین تجویز شود. آنها با افزایش وزن ارتباط ندارند.

مهارکننده هایSGLT2

مهار کننده های اس جی ال تی 2 با مکانیسم افزایش میزان گلوکز دفع شده در ادرار کار می کنند. اگر متفورمین و مهارکننده های DPP-4 (گلیپتین ها) مناسب نباشند، ممکن است این گروه از داروها تجویز شوند .
سه داروی زیر در گروه مهار کننده های SGLT2 حضور دارند که ممکن است تجویز شوند:

• داپاگلیفلوزین
• کاناگلیفلوزین
• امپاگلیفلوزین

هر دارو یک بار در روز به عنوان قرص مصرف می شود. عوارض جانبی اصلی داروهای این گروه، خطر بالقوه عفونت های دستگاه تناسلی و دستگاه ادراری است.

آگونیست های  GLP-1

آگونیست های جی ال پی 1 به نحوی مشابه با هورمون طبیعی جی ال پی 1 عمل می کنند.
این داروها به صورت تزریقی استفاده شده و تولید انسولین را در صورتی که سطوح قند خون بالا در خون وجود دارد، تقویت می کنند. این داروها باعث کاهش قند خون بدون خطر ایجاد دوره های هیپوگلیسمی(کاهش قند خون) می شوند

آکاربوز

آکاربوز کمک می کند تا پس از خوردن غذا، میزان قند خون شما زیاد افزایش نیابد. آکاربوز سرعت تبدیل کربوهیدرات به گلوکز در سیستم گوارش راکاهش می دهد.
آکاربوز اغلب برای درمان دیابت نوع 2 استفاده نمی شود، زیرا معمولا باعث عوارض جانبی مانند نفخ و اسهال می شود.
با این وجود اگر شما نمی توانید دیگر داروهای دیابت نوع 2 را مصرف کنید، ممکن است تجویز شود.

ناتگلینید و رپاگلینید

ناتگلینید و رپاگلینید باعث تحریک آزاد شدن انسولین توسط پانکراس شما می شوند. آنها معمولا مورد استفاده قرار نمی گیرند، اما ممکن است به عنوان گزینه برای بیمارانی که برنامه غذایی نامنظم دارند، در نظر گرفته شود.
علت این موضوع آنست که تأثیرات این داروها طولانی مدت نیست وآنها زمانی که درست قبل از خوردن غذا مصرف شوند، موثرند.
ناتگلینید و رپاگلینید می توانند عوارض جانبی مانند افزایش وزن و هایپوگلیسمی(کاهش قند خون) ایجاد کنند.

انسولین درمانی

اگر قرص های کاهش دهنده گلوکز در کنترل قند خون شما موثر نباشند، ممکن است نیاز به درمان با انسولین داشته باشید. درمان با انسولین می تواند به جای یا در کنار قرص های ضد دیابت، بسته به دوز و نحوه مصرف آن، استفاده شود.
انسولین با شکل ها و عملکردهای مختلفی در داروخانه ها وجود دارد و هر کدام با کمی تفاوت کار می کنند.
به عنوان مثال، بعضی از آنها تا یک روز کامل عمل می کنند (اثر طولانی مدت)، اثر بعضی از آنها تا هشت ساعت طول می کشد (اثر کوتاه مدت) و بعضی از انواع انسولین به سرعت اثر می کنند، اما این اثر خیلی دوام ندارد (سریع الاثر).
درمان شما ممکن است شامل ترکیبی از انواع مختلف انسولین باشد.

تزریق انسولین

انسولین باید تزریق شود، زیرا در معده مانند غذا شکسته می شود و اگر به صورت قرص مصرف شود، نمی تواند وارد جریان خون شما شود. اگر شما نیاز به تزریق انسولین دارید، پزشک و تیم مراقبت از دیابت در مورد زمانی که شما باید آن را تزریق کنید به شما مشاوره خواهند داد.
آنها به شما چگونگی تزریق انسولین را آموزش می دهند. همچنین توصیه های لازم در مورد نحوه نگهداری انسولین در خانه و چگونگی دور انداختن سوزن های استفاده شده را خواهند داد.
تزریق انسولین با استفاده از یک سرنگ یا قلم تزریقی(قلم انسولین) انجام می شود. اکثر دیابتی ها نیاز به دو تا چهار تزریق انسولین در روز دارند.
علاوه بر این پزشک یا تیم مراقبت از دیابت، به یک خویشاوند یا دوست نزدیک شما  نحوه تزریق انسولین را به طور مناسب آموزش خواهد داد.

درمان افت قند خون(هیپوگلیسمی)

اگر شما دیابت نوع 2 دارید که با استفاده از انسولین یا انواع خاصی از قرصها تحت کنترل است، ممکن است درزمانهایی هیپوگلیسمی(افت قند خون) را تجربه کنید.
هیپوگلیسمی به حالتی گفته می شود که سطح قند خون شما بسیار پایین باشد.
هیپوگلیسمی خفیف می تواند موجب لرزش، ضعف و گرسنگی شما شود، اما معمولا با خوردن یا نوشیدن چیزی شیرین کنترل می شود.
اگر شما دچار هیپوگلیسمی شُدید، در ابتدا باید یک نوع کربوهیدرات  که سریعا عمل می کند، مصرف کنید:  مانند نوشیدنی شیرین یا قرص های گلوکز

باید به دنبال آن یک کربوهیدرات با اثر طولانی مدت مانند غلات، ساندویچ یا تکه ای میوه مصرف کنید.
در اغلب موارد، این اقدامات به اندازه کافی برای افزایش سطح قند خون شما به حالت نرمال کافی است، هرچند ممکن است چند ساعت هم طول بکشد.
اگر شما مبتلا به هیپوگلیسمی شَدید بشوید، ممکن است خواب آلودگی، گیجی و منگی در شما ایجاد شده و حتی  بیهوش شوید.
اگر این اتفاق رخ دهد، ممکن است نیاز به تزریق عضلانی گلوکاگون یا تزریق گلوکز داخل وریدی پیدا کنید. گلوکاگون یک هورمون است که به سرعت میزان قند خون شما را افزایش می دهد.
پزشک و تیم مراقبت از دیابت شما می تواند به شما در مورد پیشگیری از افت قند خون و آنچه در مقابله با آن باید انجام دهید، آموزش دهد .

سایر درمان ها

اگر شما دیابت نوع 2 دارید، خطر ابتلا به بیماری قلبی، سکته مغزی و بیماری کلیوی در شما افزایش می یابد.
برای کاهش خطر ابتلا به بیماری های جدی دیگر ممکن است به شما توصیه شود داروهای دیگری مصرف کنید، از جمله:

• داروهای ضد فشار خون برای کنترل فشار خون بالا
• یک داروی استاتین برای کاهش کلسترول بالا مانند سیمواستاتین یا آتورواستاتین
• آسپیرین با دوز پایین برای پیشگیری از سکته مغزی
• low-dose aspirin to prevent a strok

اگر علائم اولیه بیماری کلیوی دیابتی داشته باشید، یک مهار کننده آنزیم تبدیل آنژیوتانسین مانند: اِنالاپریل، لیسینوپریل یا رامی پریل 
بیماری کلیوی دیابتی با وجود مقدار کمی آلبومین (که نوعی پروتئین است) در ادرار شما شناسایی می شود. اگر به اندازه کافی سریع درمان شوید، ممکن است برگشت پذیر باشد.

پایش سطوح قند خون

اگر شما دیابت نوع 2 دارید، پزشک معالج یا تیم مراقبت دیابت باید هر دو تا شش ماه  سطح قند خون شما را اندازه بگیرد.
این اندازه گیری نشان می دهد که میزان قند خون شما در گذشته به چه میزان پایدار بوده و برنامه درمان شما چگونه عمل می کند.
آزمون هموگلوبین اِی وان سی(HbA1c) برای اندازه گیری سطح قند خون در طی دو تا سه ماه گذشته مورد استفاده قرار می گیرد.
هموگلوبین اِی وان سی(HbA1c) شکلی از هموگلوبین – ماده ای که اکسیژن را در سلولهای قرمز خون حمل می کند- می باشد که گلوکز نیز به آن متصل است.
سطح بالای هموگلوبین اِی وان سی(HbA1c) بدین معنی است که سطح قند خون شما در هفته های اخیر به طور مداوم بالا بوده و ممکن است نیاز به تغییر برنامه درمان دیابت داشته باشید.
پزشک معالج یا تیم مراقبت دیابت می تواند به شما کمک کند تا به سطح هدف گذاری شده برای هموگلوبین اِی وان سی(HbA1c) برسید. این سطح معمولا کمتر از 59 میلی مول /مول (7.5٪) است. با این حال، برای برخی افراد می توان کاهش آن را تا 48 میلی مول / مول (6.5٪) در نظر گرفت.

پایش سطح قند خون در خانه

اگر شما مبتلا به دیابت نوع 2 هستید و میزان گلوکز خونتان هر دو تا شش ماه توسط پزشک بررسی می شود، به شما توصیه می شود سطح گلوکز خون خود را در خانه نیز پایش و کنترل کنید.
حتی اگر شما یک رژیم غذایی سالم داشته باشید و قرص ها را مرتب مصرف کنید یا از انسولین استفاده کنید، باز هم ممکن است ورزش، بیماری و استرس سطح قند خون شما را تحت تاثیر قرار دهند
عوامل دیگری که ممکن است سطح قند خون شما را تحت تاثیر قرار دهد عبارتند از نوشیدن الکل، مصرف داروهای دیگر و برای زنان تغییرات هورمونی در طول دوره قاعدگی.
گلوکومتر یک دستگاه کوچک است که غلظت گلوکز را در خون شما اندازه گیری می کند. این دستگاه می تواند برای تشخیص قند خون بالا (هیپرگلیسمی) یا قند خون پایین (هیپوگلیسمی) مفید باشد.
 شما باید در مورد چگونگی استفاده از دستگاه گلوکومتر و آنچه که باید پس از اندازه گیری انجام دهید، توسط پزشک تان آموزش ببینید.
دستگاه گلوکومتردر حال حاضر عمدتا به طور رایگان در دسترس نیست، اما در برخی موارد، نوار های تست قندخون ممکن است توسط انجمن دیابت رایگان باشند. برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه از پزشک معالج یا انجمن دیابت راهنمایی بخواهید.
بررسی و پایش منظم قند خون، تا حد امکان می تواند رسیدن به سطوح نرمال و پایدار قند خونتان را  تضمین  کند.
با توجه به اینکه میزان گلوکز خون شما در طول روز متغیر است، ممکن است  – بسته به نوع درمان – نیاز باشد چندین بار در روز آن را اندازه گیری کنید.
در اندازه گیری  با دستگاه های خانگی، سطح قند خون معمولا به شکل میلی مول گلوکز در یک لیتر خون اندازه گیری می شود.
میلی مول یک واحد اندازه گیری است که برای تعیین غلظت گلوکز در خون شما استفاده می شود. این اندازه گیری به صورت میلی مول در هر لیتر یا mmol/l بیان می شود.
سطح قند خون طبیعی 4-6 میلی مول در لیتر قبل از غذا(108-78 میلی گرم در دسی لیتر) و کمتر از 10 میلی مول در لیتر(180 میلی گرم در دسی لیتر) دو ساعت بعد از غذا است، هر چند این محدوده می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد.
پزشک و تیم مراقبت از دیابت می تواند درباره جزئیات سطوح قند خون خود به شما راهنمایی و مشاوره دهند.