علل اختلال استرس پس از سانحه

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) میتواند پس از یک رویداد بسیار استرس زا، وحشت آور یا ناراحت کننده، یا پس از یک تجربه تروماتیک طولانی مدت ایجاد شود.
انواع رویدادهایی که میتوانند منجر به PTSD شوند عبارتند از:

• تصادفات جاده ای جدی
• حملات خشونت آمیز شخصی، مانند سوءاستفاده جنسی، کتک خوردن یا سرقت
• آزار جنسی طولانی مدت، خشونت یا غفلت شدید
• شاهد قتل های خشونت آمیز بودن
• جنگ های نظامی
• گروگان گرفته شدن
• حملات تروریستی
• فاجعه های طبیعی مانند سیل، زلزله یا سونامی شدید
• تشخیص یک بیماری کشنده
• آسیب یا مرگ غیرمنتظره یکی از اعضای نزدیک خانواده یا یک دوست

PTSD معمولا به شرایط ناراحت کننده مانند طلاق، از دست دادن شغل یا شکست در امتحانات ارتباطی ندارد.
PTSD معمولا در یکی از 3 نفری که ترومای شدید را تجربه کردند رخ میدهد. کاملا مشخص نیست چرا برخی افراد به این مشکل دچار میشوند و دیگران نه. با این حال، ظاهرا عوامل مشخصی احتمال ابتلا به PTSD را در فرد افزایش میدهند.

چه کسانی در خطرند
اگر سابقه افسردگی یا اضطراب دارید، یا از خانواده یا دوستانتان حمایت زیادی دریافت نمیکنید، شما بیشتر مستعد ابتلا به PTSD پس از یک رویداد تروماتیک هستید.
ممکن است یک عامل ژنتیکی در PTSD دخیل باشد. برای مثال، تصور میشود داشتن یک والد مبتلا به مشکلات سلامت روان شانس ابتلا به این بیماری را افزایش میدهد.

چرا این بیماری ایجاد میشود؟
با وجودی که کاملا مشخص نیست چرا افراد به PTSD مبتلا میشوند، تعدادی از علل احتمالی پیشنهاد شده اند.

مکانیسم بقا
یک پیشنهاد این است که علائم PTSD نتیجه ی یک مکانیسم غریزی است که هدف آن کمک به بقا پس از تجربیات تروماتیک است.
برای مثال، فلش بک هایی که بسیاری از افراد مبتلا به PTSD تجربه میکنند ممکن است آن ها را مجبور کند که درباره ی جزیئات رویداد فکر کنند تا اگر دوباره رخ داد برای آن آماده باشند. احساس در مرز بودن (ﺑﯿﺶ اﻧﮕﯿﺨﺘﮕﯽ) میتواند به فرد کمک کند که در بحران دیگر سریعا واکنش دهد.
با این حال، درحالی که هدف این پاسخ ها کمک به بقای فرد است، آن ها در واقع بسیار بی فایده اند چون شما نمیتوانید به یک تجربه تروماتیک رسیدگی کرده و آن را بپذیرید.

سطوح بالای آدرنالین
پژوهش ها نشان داده است که افراد مبتلا به PTSD سطوح غیرعادی ای از هورمون های استرس دارند.
در حالت عادی، در زمان خطر، بدن هورمون های استرس مانند آدرنالین را تولید میکند تا یک واکنش را در بدن ایجاد کند. این واکنش، که به عنوان «جنگ یا گریز» شناخته میشود، به ضعیف کردن حواس و کاهش درد کمک میکنند.
مطالعات نشان داده اند که افراد مبتلا به PTSD تولید مقادیر زیادی از هورمون های جنگ یا گریز ادامه میدهند حتی زمانی که هیچ خطری وجود ندارد. تصور میشود این امر علت بی حسی هیجانی و بیش انگیختگی ای است که توسط برخی مبتلایان به PTSD تجربه میشود.

تغییرات در مغز
در افراد مبتلا به PTSD، بخش هایی از مغز که در پردازش هیجانی نقش دارند در اسکن های مغزی، ظاهر متفاوتی نشان میدهند.
بخشی از مغز که مسئول حافظه و هیجان است با نام هیپوکامپ شناخته میشود. در افراد مبتلا به PTSD، هیپوکامپ اندازه کوچک تری نشان میدهد. تصور میشود که این تغییرات در این بخش از مغز میتوانند با ترس و اضطراب، مشکلات حافظه و فلاش بک ها ارتباط داشته باشند.
نقص در عملکرد هیپوکامپ از پردازش صحیح فلاش بک ها و کابوس ها جلوگیری میکند، بنابراین اضطرابی که آن ها تولید میکنند در طول زمان کاهش نمی یابد.
درمان PTSD منجر به پردازش مناسب خاطرات میشود، بنابراین، با گذشت زمان، فلاش بک ها و کابوس ها تدریجا ناپدید میشوند.